ผีตัวจริง (เชิงปฏิบัติ)

สวัสดีกันอีกครั้ง

หัวข้อแห่งใจ ในห้องสีขาว ใครรู้สึกอบอุ่นและสงบใจกับชื่อนี้บ้าง
หากใช่ นั่นแปลว่า หนูเข้าถึงชื่อห้องนี้ทั้งในเชิงนโยบายและเชิงปฏิบัติ

ศัพท์วิชาการจังเลยค่ะคุณครู

อย่าเพิ่งกล่าวหากันอย่างนั้นสิครับ วิชาิการน่ะ มันต้องอ้าง "ศาสตร์" แต่นี่เราคุยกันอย่าง "ศิลป์ๆ" นะ

ผ่อนคลายกันนิดนึงก่อน แ้ล้วมาว่าต่อกันว่า...


คราวที่แล้ว ครูคุยกันเรื่อง "ผีตัวจริง" ใช่ไหม
นักเรียนยังเจอพวกเขาอยู่อีกหรือเปล่า
(ผีตัวจริง คือ การที่เรากำหนดความรู้สึกนึกคิดของเราให้เป็นทุกข์ เพราะ ไม่หล่อไม่สวย ไม่รวย ไม่เก่ง และไม่โชคดีอย่างที่ต้องการ อ่านได้จาก "ผีตัวจริง" ในหัวเรื่องก่อนหน้า)


ครูไม่อยากใช้คำว่า "ขับไล่" นะ เพราะการขับไล่เป็นกริยาของคนไม่สุภาพ
ขอใช้คำว่า "เลิกเชิญ" ก็แล้วกัน

งั้นถามใหม่ว่า "หนูได้เลิกเชิญบรรดาผีตัวจริง" แล้วใช่ไหม พวกเขาไม่มา้ข้องเกี่ยวเข้ามาในชีวิตหนูแล้วใช่ไหมจ๊ะ

ยอมรับมาเสียดีๆ เถิดว่า พวกเค้ายังมา โดยเฉพาะเมื่อตอนหนูเผลอ
ครูปอนด์แกล้งเว้นไว้หลายวัน ก็เพื่อให้หนูได้ลองวิทยายุทธ์
รู้อยู่แล้วแหละครับ ว่ายังไง หนูก็ยังต้องเจอพวก "ผีตัวจริง" นี้อีก ยังไงๆ พวกเขาก็ัยังตามหลอกหลอนหนูได้อีก
แหม อุตส่าห์รับเอาวิทยายุทธ์ไปแล้วเชียว

นักเรียนจ๋า ที่หนูรับไป เขาเรียกว่า "องค์ความรู้เชิงนโยบาย" หนูต้องเอาไปลองปฏบิัติจ้ะ แล้วสังเกตอย่างใกล้ชิดว่า
หนูชำนาญการณ์กับมันแค่ไหน สิ่งนี้เขาเรียกว่า "ทักษะเชิงปฏิบัติ"

ในสถานการณ์จริงๆ น่ะ หนูยังมีใช่ไหม ที่เครียดเพราะว่าวันนี้หน้าตาเราโทรม ไม่หล่อ ไม่สวย มีสิว มีฝ้า หมดความมั่นใจ
พลังแห่งความคิดสร้างสรรค์ไม่เกิด หรือไม่ก็ไม่มีนั่นไม่มีนี่ ทำให้เราต้องเป็นทุกข์ และแถมหนูก็ไม่ได้รู้ตัว หรือนึกได้เลยว่า
ได้เรียนเรื่อง "ผีตัวจริง" ไปแล้ว

"เรียน" แต่ยังไม่ "่รู้" ไม่สามารถเรียกว่า "เรียนรู้"
เมื่อเรามาเจอสถานการณ์จริงแล้ว ไมได้ระลึกถึงบทเรียนที่เรียนไป
ก็คงต้องเรียกว่า "เรียนลืม" ไม่ใช่ "เรียนรู้"

เอานะ กลับไปฝึกกันใหม่ ให้เห็นว่าไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ใช้อินเตอร์เน็ทให้เป็นประโยชน์ด้วยการเปิด blog นี้อ่าน

เจอกันใหม่

ครูปอนด์