test

test

ดื่มไม่ขับ drink don't drive

ผีตัวจริง (เชิงปฏิบัติ)

สวัสดีกันอีกครั้ง

หัวข้อแห่งใจ ในห้องสีขาว ใครรู้สึกอบอุ่นและสงบใจกับชื่อนี้บ้าง
หากใช่ นั่นแปลว่า หนูเข้าถึงชื่อห้องนี้ทั้งในเชิงนโยบายและเชิงปฏิบัติ

ศัพท์วิชาการจังเลยค่ะคุณครู

อย่าเพิ่งกล่าวหากันอย่างนั้นสิครับ วิชาิการน่ะ มันต้องอ้าง "ศาสตร์" แต่นี่เราคุยกันอย่าง "ศิลป์ๆ" นะ

ผ่อนคลายกันนิดนึงก่อน แ้ล้วมาว่าต่อกันว่า...


คราวที่แล้ว ครูคุยกันเรื่อง "ผีตัวจริง" ใช่ไหม
นักเรียนยังเจอพวกเขาอยู่อีกหรือเปล่า
(ผีตัวจริง คือ การที่เรากำหนดความรู้สึกนึกคิดของเราให้เป็นทุกข์ เพราะ ไม่หล่อไม่สวย ไม่รวย ไม่เก่ง และไม่โชคดีอย่างที่ต้องการ อ่านได้จาก "ผีตัวจริง" ในหัวเรื่องก่อนหน้า)


ครูไม่อยากใช้คำว่า "ขับไล่" นะ เพราะการขับไล่เป็นกริยาของคนไม่สุภาพ
ขอใช้คำว่า "เลิกเชิญ" ก็แล้วกัน

งั้นถามใหม่ว่า "หนูได้เลิกเชิญบรรดาผีตัวจริง" แล้วใช่ไหม พวกเขาไม่มา้ข้องเกี่ยวเข้ามาในชีวิตหนูแล้วใช่ไหมจ๊ะ

ยอมรับมาเสียดีๆ เถิดว่า พวกเค้ายังมา โดยเฉพาะเมื่อตอนหนูเผลอ
ครูปอนด์แกล้งเว้นไว้หลายวัน ก็เพื่อให้หนูได้ลองวิทยายุทธ์
รู้อยู่แล้วแหละครับ ว่ายังไง หนูก็ยังต้องเจอพวก "ผีตัวจริง" นี้อีก ยังไงๆ พวกเขาก็ัยังตามหลอกหลอนหนูได้อีก
แหม อุตส่าห์รับเอาวิทยายุทธ์ไปแล้วเชียว

นักเรียนจ๋า ที่หนูรับไป เขาเรียกว่า "องค์ความรู้เชิงนโยบาย" หนูต้องเอาไปลองปฏบิัติจ้ะ แล้วสังเกตอย่างใกล้ชิดว่า
หนูชำนาญการณ์กับมันแค่ไหน สิ่งนี้เขาเรียกว่า "ทักษะเชิงปฏิบัติ"

ในสถานการณ์จริงๆ น่ะ หนูยังมีใช่ไหม ที่เครียดเพราะว่าวันนี้หน้าตาเราโทรม ไม่หล่อ ไม่สวย มีสิว มีฝ้า หมดความมั่นใจ
พลังแห่งความคิดสร้างสรรค์ไม่เกิด หรือไม่ก็ไม่มีนั่นไม่มีนี่ ทำให้เราต้องเป็นทุกข์ และแถมหนูก็ไม่ได้รู้ตัว หรือนึกได้เลยว่า
ได้เรียนเรื่อง "ผีตัวจริง" ไปแล้ว

"เรียน" แต่ยังไม่ "่รู้" ไม่สามารถเรียกว่า "เรียนรู้"
เมื่อเรามาเจอสถานการณ์จริงแล้ว ไมได้ระลึกถึงบทเรียนที่เรียนไป
ก็คงต้องเรียกว่า "เรียนลืม" ไม่ใช่ "เรียนรู้"

เอานะ กลับไปฝึกกันใหม่ ให้เห็นว่าไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ใช้อินเตอร์เน็ทให้เป็นประโยชน์ด้วยการเปิด blog นี้อ่าน

เจอกันใหม่

ครูปอนด์

เทศกาลผีเทศ (อะไรคือผีตัวจริง)

ขอเบิกฤกษ์วันเทศกาลผีฝรั่งด้วยเรื่อง "ผีตัวจริง"

หลับตา ปล่อยพักทุกอย่างไว้ก่อน หายใจเข้าออกช้าๆ สักหนึ่งครั้ง
แล้วลองคิดว่า อะไรที่เราต้องอยู่ด้วยตลอดเวลา
อย่าพึ่งรีบตอบว่า "ผี" ล่ะ

คำตอบอาจเป็นได้ดังนี้ เช่น ความรู้สึก ความคิด ความนึก หรือเรียกรวมๆ กันว่า ความรู้สึกนึกคิด
สรุปแล้ว สิ่งนี้กระมังที่ต้องอยู่กับเราตลอดเวลา

ไม่ใช่เงินทอง อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค และที่อยู่อาศัยแน่ๆ เพราะบางครั้งสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้อยู่กับเรา

ทั้งนี้รอบๆ ตัวเรา ล้วนเต็มไปด้วย ผู้ที่มีความรู้สึกนึกคิดเหมือนๆ กัน ซึ่งแต่ละคนดูๆ ไปแล้ว ชีวิตช่างต่างกันใช่ไหมครับนักเรียน รวยกว่า จนกว่า สวยกว่า อัปลักษณ์กว่า เก่งกว่า อ่อนหัดกว่า โชคดีกว่า โชคร้ายกว่า และอื่นๆ อีกมากมาย

มองทบทวนดีๆ พวกเขาก็อยู่กับ "ความรู้สึกนึกคิด" เหมือนๆ กับเรา

นักเรียนครับ เห็นด้วยกับครูไหมว่าชีวิตของคนเรานั้น ประกอบไปด้วย "ส่วนที่ควบคุมได้ และควบคุมไม่ได้"
ความรวย ความจน โชคดี โชคร้าย มียศ มีลาภ นักเรียนมองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นส่วนไหน ส่วนที่คุมได้ หรือคุมไม่ได้

ครูมองว่าเป็นส่วนที่ท้ายสุดแล้ว มันควบคุมไม่ได้หรอกนะ เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้หรอก ฉะนั้นขอสรุปเอาว่า เจ้าชะตาชีวิตส่วนที่ควบคุมไม่ได้นี่ล่ะ เป็น "ผีตัวจริง" มันตามหลอกหลอน ให้เราเป็นทุกข์ได้ทุกเทศกาลเลย

ทุกข์เพราะอะไร เช่น ไม่รวยอย่างที่อยาก ไม่สวยไม่หล่ออย่างที่ต้องการ ไม่โชคดีอย่างที่หวัง ไม่มียศลาภอย่างที่รอคอย
เห็นด้วยไหมว่า เราทุกข์เพราะสิ่งเหล่านี้เป็น "ผีตัวจริง" คอยตามหลอกหลอนเราทุกๆ เทศกาลเลย
ครูว่านี่เป็น "ทุกข์" ในระดับนานาชาติเลยนะ เพราะถ้าจะเรียกว่าเป็นทุกข์รายวันของคนส่วนใหญ่ในแทบทั่วทุกมุมโลก ก็คงไม่มีผู้โต้แย้ง
พอกันทีดีกว่า "เทศกาลทุกข์ทั้งปี"

ฉะนั้นอยากให้หันมามองส่วนที่ควบคุมได้มากกว่า นั่นก็คือ ความรู้สึกนึกคิด


ถ้าเราคุมได้ เราก็เป็นสุข ไม่ต้องเปลืองสตางค์เลยใช่ไหมครับ แค่คุมให้พอใจในสิ่งที่เรามีอยู่ คุมให้เราสามารถอภัยผู้อื่นได้
คุมให้เราประคองสติไว้ไม่ให้หลงเดินทางผิดได้ คุมให้ปล่อยวางอย่างเป็นสุขได้

หัดคุมให้ได้กันเถิดนะ แล้วเราจะได้มีแต่ "ความรู้สึกนึกคิดที่เป็นสุข" เบิกบาน ผ่องใส นี่ไงล่ะ แค่คิดก็ถึงสวรรค์แล้วใช่ไหม ไม่ต้องถามหาเลยว่า สวรรค์มีจริงหรือเปล่า และแน่นอนว่า "ผีตัวจริง" ทั้งหลาย ไม่มีวันเล็ดรอดเข้าไปถึงสวรรค์ได้แน่ๆ ไม่มีทางที่เราจะโดน "ผีตัวจริง" มาตามหลอกหลอนกันได้อีก ขอให้ฝึกคุมใจให้อยู่ในแดนสวรรค์ไว้อย่างต่อเนื่อง

สรุปส่งท้ายวันนี้ว่า ต่อไปนี้ ไปไหนมาไหน หนูต้องเป็นคนสดใส เบิกบาน ร่าเริง เพราะหนูมี "ความรู้สึกนึกคิดที่เป็นสุข"
วันนี้ขอเิบิกฤกษ์บล้อกนี้ไว้แค่นี้ก่อน โอกาสหน้าค่อยมาศึกษา "หัวข้อแห่งใจ" ร่วมกันต่อ

อ่านถูกใจแล้ว อย่าลืมชวนคนที่หนูรัก ให้ได้มา้แวะเยี่ยมห้องสีขาวแห่งนี้ด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ
ครูปอนด์

สงวนลิขสิทธิ์